نازنینم آدم(ویژژژژژژژژژژه)

پس از آفرینش آدم خدا گفت به او : نازنینم آدم ...

با تو رازی دارم

اندکی پیشتر آی ...

آدم آرام و نجیب

آمد پیش ...

زیر چشمی به خدا می نگریست

محو لبخند غم آلود خدا ، دلش انگار گریست

 

نازنینم آدم ...

قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید

یاد من باش ... که بس تنهایم

 

بغض آدم ترکید ...

گونه هایش لرزید

به خدا گفت :

من به اندازه ی ....

من به اندازه ی گلهای بهشت ...

نه ... به اندازه عرش ...

نه ...

من به اندازه ی تنهایی ات

ای هستی من

دوستدارت هستم ...

 

آدم ...

کوله اش را برداشت

خسته و سخت قدم بر می داشت

راهی ظلمت پر شور زمین ...

طفلکی بنده ی غمگین ، آدم !

 

در میان لحظه ی جانکاه هبوط

زیر لبهای خدا باز شنید

نازنینم آدم ...

نه به اندازه ی تنهایی من

نه به اندازه ی عرش

نه به اندازه ی گلهای بهشت ...

که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !

نازنینم آدم .... نبری از یادم ! ...